هوشمند سازی سیستم اعلام حریق ساختمان

یکی از مهم‌ترین مواردی که در هر ساختمانی باید به آن توجه گردد، هوشمند سازی سیستم اعلام حریق آن ساختمان می‌باشد.

شما می‌توانید با هوشمند سازی سیستم اعلام حریق، از رخ دادن حادثه‌ی آتش‌سوزی و عواقب آن جلوگیری کنید.

سیستم‌های اعلام حریق تنها زمانی مؤثر هستند که بتوانند هشدارهای آتش سوزی قابل اعتماد و سریع را با محل دقیق آتش سوزی ایجاد کنند. بین میزان خسارت ناشی از آتش سوزی و زمان مداخله در سیستم‌های اعلام حریق مختلف ارتباط مستقیم وجود دارد. با کاهش زمان مداخله، آسیب نیز کاهش می‌یابد. از این رو مهم‌ترین عامل در سیستم اعلام حریق، زمان واکنش یا واکنش سیستم اعلام حریق، یعنی زمان بین تشخیص و اطفاء حریق است.

اولین نمونه‌های ثبت شده‌ی حفاظت در برابر آتش را می‌توان به امپراتوری روم و آتش سوزی‌های فاجعه باری که در رم آغاز شد ردیابی کرد. در نتیجه، امپراطور نرون، مقرراتی را اتخاذ کرده است که باید از مواد نسوز برای بازسازی دیوارها و ساختمان‌ها استفاده شود. دومین مورد ثبت شده اتخاذ مقررات حفاظت از آتش در سال 1666 بود که پس از آتش سوزی بزرگ لندن رخ داد و بیش از 80 درصد از شهر را ویران کرد. آتش سوزی لندن علاقه به توسعه اولین تجهیزات اطفاء حریق را در قالب پمپ‌های دستی و نصب شیر آتش نشانی برای تأمین آب برانگیخت.

تاریخچه‌ی هوشمند سازی سیستم اعلام حریق: (پیشرفت دستگاه های تشخیص حریق)

اولین نسل از دستگاه‌های تشخیص آتش (1849-1940) بر اساس آشکارسازهای حرارتی بود. اما شروع توسعه‌ی سیستم‌های اعلام حریق با اختراع تلگراف توسط ساموئل اف بود. بعداً، او برای ثبت اختراع سیستم حفاظت آتش تلگراف الکترومغناطیسی خود که قرار بود در شهرها استفاده شود، درخواست داد. در اروپا در سال 1848 اولین دستگاه اعلام حریق توسط C.A. فون اشتینگل که توسط آتش نشانان اداره می‌شد و از کلیدهای دکمه‌ای و انواع زنگ برای دادن سیگنال‌های صوتی از پیش تعیین شده استفاده می‌کرد، مورد استفاده قرار گرفت. اولین دستگاه تلگراف، سه سال بعد در برلین ساخته شد و به عنوان تجهیزات تلگراف اعلام حریق با استفاده از یک اتصال کابلی به 37 ایستگاه آتش نشانی هشدار داد. توسعه‌ی اولین حسگرهای دما با معرفی حسگرهای دو فلزی در قرن نوزدهم آغاز شد. اصل کار این سنسورها بر اساس انبساط نابرابر بین دو نوار فلزی بود. این رله‌ها قابل اعتماد و بادوام بودند و هنوز برای بسیاری از کاربردهای صنعتی ایده آل هستند.

مزایای هوشمند سازی سیستم اعلام حریق ساختمان:

همان‌طور که می‌دانید خانه‌ی شما و همچنین محل کار شما یکی از مهم‌ترین دارایی‌های شما محسوب می‌شود. در نتیجه، استفاده از این سیستم هوشمند، مزایای بسیاری را به همراه دارد که در ادامه به آن می‌پردازیم.

امکان تشخیص سریع‌تر حریق:

یکی از مزایای اصلی سیستم اعلام حریق هوشمند، این است که می‌تواند آتش را بسیار سریع‌تر از یک آشکارساز سنتی تشخیص دهد. یک آشکارساز دود استاندارد با شناسایی موقعیت‌هایی که در یک اتاق مشخص دود بیش از حد وجود دارد، کار می‌کند.

اعلان‌ها و خدمات هشدار:

یکی دیگر از مزایای افزوده شده به سیستم‌های اعلام حریق هوشمند این است که انواع اعلان‌ها و هشدارهای مختلف را به طرف‌های مختلف ارسال می‌کند. این آشکارسازهای دود هوشمند را می‌توان به یک سیستم زیرساخت متصل کرد که در صورت وجود آتش سوزی، آتش نشانی محلی شما را مطلع ‌کند. علاوه بر این، هر کسی که اپلیکیشنی متصل به آشکارساز دود هوشمند داشته باشد، حتی اگر در خانه نباشد، می‌تواند اعلان وقوع آتش‌سوزی را دریافت نماید. حتی زمانی که در خانه نیستید به شما هشدار می‌دهد.‌ همان‌طور که حدس زده‌اید، مزیت اصلی یک آشکارساز هوشمند این است که به گوشی هوشمند شما متصل شود. اگر روزی دود یا مونوکسید کربن را تشخیص دهد، حتی زمانی که دور باشید، اعلانی دریافت خواهید کرد و می‌توانید بلافاصله با آتش نشانی تماس بگیرید و خانه و وسایل شخصی خود را نجات دهید.

کجا و چه چیزی؟ همه چیز را به شما می گوید!

فرض کنید خانواده‌ی شما با صدای زنگ در نیمه شب از خواب بیدار می‌شوند. چه کار می‌کنی؟ بهترین راه خروج از خانه چیست؟ وقتی ردیاب هوشمند شما به صدا در می‌آید، مکان خطر را به شما هشدار می‌دهد. برای مثال، ممکن است بشنوید: «هشدار. تخلیه. دود در زیرزمین.» سپس می‌توانید به سرعت، خانواده‌ی خود را به یک خروجی ایمن راهنمایی کنید و از هر وحشتی اجتناب نمائید.

قابلیت اطمینان و عمر باتری:

بیشتر اوقات، توصیه می‌شود که افراد سالی چند بار باتری‌های آشکارساز دود خود را تعویض کنند. با این حال، با ردیاب‌های هوشمند دود، می‌توانید مطمئن باشید که در هنگام کار با باتری جدید، عمر طولانی‌تری خواهند داشت. علاوه بر این، می‌توانید سطح قدرت آشکارسازهای دود هوشمند خود را در هر زمان از طریق استفاده از برنامه بررسی نمائید.

در نهایت، نصب آشکارسازهای دود هوشمند در خانه‌ی شما مزایای مختلفی را برای شما به ارمغان می‌آورد که با سایر گزینه‌های آشکارساز دود مطابقت ندارد. مهم است که در مورد نصب این‌ها با یک متخصص تماس بگیرید و در مورد تمام مزایا و خدماتی که آن‌ها می‌توانند پس از نصب در خانه به شما ارائه دهند، اطلاعات بیشتری را به دست آورید.

دتکتورهای دود:

آشکارسازهای دود و حریق، بخش حیاتی و جلویی هر سیستم تشخیص و اعلام حریق هستند. این سنسورهای جلویی در طول زمان تکامل یافته‌اند و پیشرفت‌های آن‌ها منجر به ساختن سیستم‌های اعلام حریق معمولی و هوشمند شده است. تکامل این سنسورها را می‌توان بر اساس پیشرفت، بهبود و ادغام آن‌ها با صنعت فناوری الکترونیک به چهار نسل تقسیم کرد.

نسل اول آشکارسازهای دود در سال 1930:

اولین نسل از آشکارسازهای دود در سال 1930 آغاز شد، زمانی که اولین آشکارساز الکترونیکی دود در واقع توسط فیزیکدان سوئیسی به نام والتر ساخته شد که منجر به اختراع اولین دستگاه الکترونیکی برای تشخیص دود شد. بعداً او اولین آشکارساز دود ثبت شده را در اوایل دهه 1940 ساخت.

نسل دوم آشکارسازهای دود بین اوایل دهه 1960 تا سال 1975:

نسل دوم آشکارسازهای دود بین اوایل دهه 1960 تا سال 1975 توسعه یافت، جایی که آمریکیوم 24، یک منبع رادیواکتیو برای یونیزاسیون، برای کاربرد در صنعت الکترونیک استفاده کرد. در سال 1964 یک آشکارساز دود یونیزاسیون با منبع تغذیه 24 ولت توسط Alert ساخته شد. با این حال، این آشکارسازها باید مطابق با قوانین بین‌المللی ساخته می‌شدند و همچنین باید دارای برچسب رادیواکتیویته مناسب برای عملکردشان باشند. پس از استفاده از آشکارسازها، آن‌ها باید به درستی به عنوان زباله‌های رادیواکتیو دفع شوند.

یک سال پس از کشف آشکارسازهای دود یونیزه کننده، Duane Pearsall یک آشکارساز دود فوتوالکتریک ساخته شد. تغییرات عمده در فناوری آشکارسازهای دود در دهه‌های 70 و 80 در قرن گذشته رخ داد. این آشکارسازهای دود فوتوالکتریک بر اساس اصل قطع پرتو نور عمل می‌کنند، دارای یک منبع نور، معمولاً نور سفید یا اغلب لیزر کم‌مصرف، و یک ماژول فوتوالکتریک هستند.

نسل سوم آشکارسازهای دود (1975-1990):

نسل سوم آشکارسازهای دود در سال‌های 1975-1990 بود. در این دوره تغییرات کلیدی در طراحی آشکارسازها وجود داشت. از جمله جایگزینی رشته به عنوان منبع نور با دیود ساطع کننده نور و استفاده از سیلیکون. با توسعه الکترونیک و مدارهای مجتمع، حجم اجزای آشکارساز کاهش می یابد که به طور مستقیم به کاهش اندازه‌ی فیزیکی آشکارساز، کاهش مصرف انرژی و بهبود قابلیت اطمینان کمک می کند. در سال 1982، اولین آشکارسازهای آدرس پذیر آنالوگ معرفی شدند.

نسل چهارم آشکارسازهای دود از سال ۱۹۹۰ تا اکنون:

نسل چهارم آشکارسازهای دود (1990 تا اکنون) با استفاده از آشکارسازهای متعدد در یک حلقه و استفاده از الگوریتم‌ها مشخص می‌شود. توسعه میکروالکترونیک، کاربرد بسیاری از توابع مختلف را ممکن کرده است. این امر به ویژه برای انواع آشکارسازهایی که از طریق استفاده از میکروالکترونیک می‌توانند به عنوان اجزای هوشمند تولید شوند، مهم بود. به این ترتیب، برخی از عملکردهای اساسی ارزیابی و تصمیم گیری را می‌توان در آشکارساز ادغام کرد. در سال 1996 اولین آشکارساز چندگانه (دما و دود) به عنوان آشکارساز ساخته شد که از منطق “OR” و “AND” هوشمند استفاده می‌کند. تغییرات عمده در فناوری آشکارسازهای دود، با توسعه آشکارسازهای هوشمند معرفی شد. چنین آشکارسازهای دود، گزینه‌ای را برای تنظیم آستانه‌ی هشدار از طریق یک پانل کنترل مرکزی ارائه می‌دهند.

در این مدت، همراه با آشکارساز دود نوری، آشکارسازهای شعله نیز توسعه یافتند. آشکارسازهای شعله راه حلی برای تقریباً همه‌ی کاربردهایی هستند که در آن آتش سوزی ممکن است به دلیل تلفات زیاد، تجهیزات پیچیده مانند: خطوط لوله نفت و گاز، سکوهای دریایی، تأسیسات تولید خودرو، هواپیما، کشتی‌ها، کارخانه‌های مهمات، نیروگاه‌های هسته‌ای و در مواردی که خطر آسیب کارکنان رخ بدهد، باشد. این سیستم‌ها از دستگاه‌هایی استفاده می‌کنند که با انرژی تشعشع مطابقت دارند و به اخگر، زغال چوب یا آتش واقعی با شدت کافی حساس هستند تا آشکارساز را فعال کنند و زنگ هشدار را ایجاد نمایند. به منظور کاهش آلارم‌های کاذب به دلیل شناسایی اشتباه احتمالی، آلارم‌های واقعی به دلیل هر شرایط گذرا، یک تأخیر 2-3 ثانیه‌ای اغلب در طراحی این آشکارسازهای شعله گنجانده شده است.

سنسورها:

نسل اول و دوم حسگرها «آنالوگ» بودند، اما از نسل سوم و چهارم حسگرها و آشکارسازها به سمت سنسورهای حالت جامد و بعداً به نوع «آدرس پذیر» از سیستم‌های هوشمند تغییر کردند که در آن یک آشکارساز، سنسور فعلی خود را مقایسه می‌کند.

سیستم‌های متعارف:

سیستم‌های معمولی مبتنی بر سخت افزار هستند و از فناوری آنالوگ استفاده می‌کنند. این سیستم‌ها از مناطقی (Area/Wide Area Zoning) تشکیل شده‌اند که با استفاده از چندین دستگاه، هم دستگاه‌های آغازگر و هم دستگاه‌های اعلان متصل به کنترل پنل اصلی تشکیل می‌شوند. سیستم‌های معمولی ماهیت آنالوگ دارند، یعنی از جریان الکتریکی برای برقراری ارتباط با تابلوی کنترل استفاده می‌کنند. دستگاه‌های راه‌اندازی و اعلان به گونه‌ای طراحی شده‌اند که هر زمانی که شرایط محیطی (گرما یا دود) در ناحیه سنسور از آستانه از پیش تعیین‌شده فراتر رفت، جریان در مدار (مقدار برقی که از سیم‌ها می‌گذرد) به‌طور چشمگیری افزایش یابد. این تغییر در جریان برای راه اندازی آلارم به کنترل پنل اطلاع داده می‌شود. از آن‌جایی که سیستم معمولی برای برقراری ارتباط با پانل کنترل به مدارهای جداگانه متکی است، اطلاعاتی که پانل می‌تواند دریافت کند به تعداد دستگاه‎هایی که می‌تواند پشتیبانی کند، محدود می‌شود.

اطلاعات همچنین محدود است به این معنا که فقط به پانل می گوید که آیا دستگاهی فعال یا حذف شده است، نه اینکه کدام دستگاه یا کجا. در یک سیستم اعلام حریق معمولی، از کابل‌کشی فیزیکی برای اتصال چندین نقطه تماس و آشکارسازها استفاده می‌شود که سیگنال‌ها از آن‌ها به واحد کنترل اصلی متصل می‌شوند. دستگاه منفرد یا مجموعه‌ای از دستگاه‌هایی که در یک حلقه متصل شده‌اند، نشان‌دهنده یک منطقه جداگانه است و حادثه در پانل کنترل هشدار آتش نشان داده می‌شود. یا با یک لامپ نشانگر، یک صفحه‌ی نمایش متنی، یا در برخی موارد، هر دو.

سخن آخر:

این مقاله همچنان ادامه دارد و مباحث زیادی است که باید به آن پرداخته شود. بنابراین، در روزهای آینده این محتوا به‌روزرسانی خواهد شد و اطلاعات کامل‌تری در این باره در اختیار شما عزیزان قرار خواهد گرفت. اکنون شما می‌توانید جهت هوشمند سازی ساختمان خود با ما تماس بگیرید. همچنین می‌توانید سؤالات، نظرات، انتقادات و پیشنهادات خود را قسمت دیدگاه این محتوا با ما به اشتراک بگذارید.